Bojanić: Nad Srbima je izvršen genocid u više navrata, narod koji se sistematiski zatire

Nadam se da Srbija ima pregovaračke i političke snage da spreči donošenje rezolucije o genocidu u Srebrenici na Generalnoj skupštini Ujedinjenih nacija (UN). Kako je najavljeno, Rezolucija će se naći na dnevnom redu 27. aprila kao predlog Nemačke i Ruande. Ako to prođe, 11. jul postaće “Međunarodni dan sećanja na genocid”, a posle toga verovatno dolazi na red i opstanak Republike Srpske. A to će tražiti na osnovama da je Republika Srpska stvorena na ,,genocidu” verovatno da će tražiti i ratnu odštetu. Ovom Rezolucijom se osuđuje i ,,negiranje genocida”, i zahteva da se kroz obrazovni sistem na ovaj način govori o zločinu/genocidu u BiH.

Zločin u Srebrenici je pred Međunarodnim sudom pravde u Hagu označen kao genocid koji su u julu 1995. počinili pripadnici Vojske Republike Srpske.

Svakoko, plod pritiska bio je i usvajanje (2010.god) u Skupštini Srbije ,,Deklaracije o osudi zločina u Srebrenici u julu 1995 godine”, u kojoj se ne spominje reč genocid.

Podsetiću, da nam je jedina Rusija spasila čast i ugled da zapadne sile ne bace ljagu na naš narod… to se desilo jula 2015. godine na Sednici Saveta bezbednosti Ujedinjenih nacija o Bosni i Hercegovini.

Ruska Federacija je jedina uložila Veto na britanski predlog rezolucije o genocidu u Srebrenici, koji su podržale Sjedinjene Američke Države i zemlje Evropske unije.

To je bio Veliki dan za Srbiju, tada je sprečeno bacanje ljage na ceo srpski narod koji je stradao u svim ratovima, a baš mi smo narod nad kome je izvršen stravičan genocid, jer su nam decu klali i odvodili u logore u toku Drugog svetskog rata. Zašto se o tome nikada nije raspravljalo u UN ili o etničkom čišćenju i progonu Srba sa njihovih vekovnih teritorija?

Da je usvojena rezolucija o Srebrenici, naš narod bi bio proglašen za genocidni narod, jedini u svetu.

Predstavnici Amerike za ruski veto su rekli da je to još jedna mrlja na reputaciji Saveta bezbednosti.

Otvoreno pitanje predlagačima da smo mi izvršili genocidan u Srebrenici, (svakako da je zločina bilo i daće Bog da se slično više nikada ne ponovi i ono što je tom zločinu prethodilo). Ko je imao logore za decu? U NDH je izvršen genocid neopisivih razmera (stravični načini ubijanja) nad Srbima gde je stradalo preko 800000 Srba. Ko je bacao bombe na Vaskrs? Ko je trovao ovaj narod osiromašenim uranijumom i uništavao ga bombama bez razloga, pod čijom dozvolom se desio stravičan genocid nad Srbima u Hrvatskoj i BiH? Danas je Hrvatska skoro etnički čista, NEMA srpskog naroda (jedna trećina pobijena, jedna proterana i jedna pokatoličena). Ko je pomagao u proterivanju Srba sa Kosmeta? Na Kosmetu je 250000 Srba proterano sa svojih vekovnih ognjišta, a oni koji su ostali žive u nehumanim uslovima, skoro bez ikakvih prava, kao u getu. Da li znate koliko je u 20. veku pobijeno srpske dece, žena i staraca na kućnom pragu? Zašto? Zato što su bili Srbi, pravoslavci i autohton narod. Pa valjda je i to genocid? Zašto o ovome nikada nije bilo reči i rasprave u UN, a mi smo narod koji je sistematski zatiran i uništavan?

Mi Srbi smo narod nad kome je u više navrata izvršen genocid.

Stradalo nas je samo u 20. veku preko tri miliona iz razloga što smo Srbi i pravoslavci ili zato što smo branili svoju otadžbinu.

Jednim delom smo krivci i mi… ćutali smo decenijama a i dalje ćutimo o zločinima nad Srbima. Nikada nismo uperili prstom u nekoga da je izvršio genocid nad našim narodom, a to sada čine drugi prema nama. Ćutimo o genocidu u NDH od strane hrvata-ustaša… ali i sramno umanjujemo broj srpskih žrtava u Jasenovcu i zdušno pomažemo hrvatima u tim njihivim odlukama, ,,mi” Srbi.

I dalje živimo u nekom ,,bratstvu i jedinstvu” koje nas je razorilo u srž.

Nemamo Mauzolej za sve srpske stradalnike, nemamo naziv za naše žrtve od ustaškog noža, a mi smo jedini narod kome su i decu i bebe odvodili u logore i klali.

Nemamo ni tematsko poglavelje u udžbenicima istorije o stradanju Srba u 20.veku… a stradalo nas je preko tri miliona… valjda su te žrtve zaslužile da znamo kako su stradali samo zato što su bili Srbi i pravoslavci.

Da se vratimo u prošlost

Pokušaću u kratkim crtama bar deo srpskog stradalaštva da iznesem u ovom tekstu, koji bi ako bi se naveli svi detalji i zločini bio kilometarski.

Ako pođemo od kraja srednjeg veka, setićemo se da su srpski junaci na čelu sa braćom Mrnjavčevićima iz Maričke bitke, kao i knez Lazar i njegovi junaci iz Kosovske bitke branili tu Evropu od Osmanlija i stali im na put.

Setimo se turskog ubiranja poreza u živoj srpskoj deci („danak u krvi“) i nabijanja Srba na kolčeve od strane Turaka, islamizacija – zar ta vekovna patnja i stradanje srpskog naroda nije genocid nad Srbima?

Zar nije genocid stradalništvo kroz seobe Srba iz 1690. i 1739. godine?

Moramo se setiti i ideologije Ante Starčevića, čiji rezultat je danas Hrvatska skoro etnički čista od Srba. Vrhunski frankovači „uspeh“ kroz ideologiju Starčevića je čišćenje Srba iz Hrvatske koji je započeo Ante Pavelić, a završio Franjo Tuđman. Setimo se popisa iz 1900. godine gde se preko 90 % stanovništva u Dubrovniku izjašnjavalo kao Srbi i pisalo srpskim jezikom, a danas skoro da NEMA SRBA? Ako to nije dovoljno, treba reći, da je tadašnji papa Lav XIII (1810-1903.), javno i u pisanoj formi priznao Dubrovčanima da su Srbi. U Dubrovniku danas nema Srba.

Pa da krenemo… prvi koncetracioni logori u Evropi delo su Austro-Ugara, a njihove žrtve su bile isključvo Srbi.

Na prostoru Austrougarske za vreme Prvog svetskog rata bilo je oko 300 logora za Srbe, a najzloglasniji bili su: Arada, Doboja, Neđmeđera, Nežidera, Boldogasonja, Šopronjeka, Mauthauzena, Ašaha na Dunavu, Jandrihovice.

U tim logorima stradalo je preko 200000 Srba, a o tome mi skoro da ništa ne znamo.

Logor u Doboju osnovan je krajem decembra 1915. godine. U njemu je bilo zatočeno oko 46000 Srba.

U logoru je ubijeno oko 12000 Srba, preminulo je oko 700 deteta.

Logor Aradska tvrđava se nalazi u gradu Aradu, današnja Rumunija. U Aradskoj tvrđavi je 1914. godine po nalogu austrougarskih vlasti osnovan logor, koji je namenjen za Srbe prognane iz Bosne i Hercegovine, zatim iz Kraljevine Srbije i ostalih srpskih krajeva. Srbi su u ovom logoru prolazili kroz teška mučenja. U logoru je mučenički stradalo preko 4.300 Srba (najviše iz Sarajeva i cele Bosne i Hercegovine, Srema, Braničeva). Danas je ostala tvrđava, grad mrtvih Srba.

Logor Nežider u blizini Beča bio je koncentracioni logor. Tu su najviše zatvarani Srbi. U njemu je bilo zatvoreno oko 15000 Srba, a stradalo je oko 10000.

Srpsko vojničko groblje u Jindrihovicama je, posle Zejtinlika u Solunu, najveće srpsko vojničko groblje!

To je mesto stradanja srpskih zarobljenika za vreme Prvog svetskog rata, za vreme Austrougarske.

Spomen kosturnica u Jindrihovicama nalazi se u Češkoj, tamo se nalaze posmrtni ostaci 7100 Srba.

Šta reći o srpskim junacima sa Cera, Drine, Kolubare, o junacima koji su na -30°C albanske gudure prelazili peške, i onima koji su gonili Švabe preko Kajmakčalana… Zar to nije zločin prema jednom narodu koji je proteran iz svoje domovine, koji je samo branio svoju otadžbinu od okupatora.

Posle okupacije Srbije 1915. godine, od strane Bugara je okupirana i Surdulica u jesen iste godine. Vredan i rodoljubiv narod Surdulice i okoline za vreme bugarske okupacije (od 1915. do 1918. godine), pored toga što je bio podvrgnut fizičkom uništenju, bio je prinuđen i da pune tri godine trpi i gleda užasne strahote svakodnevnog zverskog ubijanja Srba u neposrednoj blizini Surdulice.

Bugarski okupatori su od 1915. do 1918. godine Surdulicu pretvorili u pravu klanicu srpskog naroda. U tom periodu Bugari su do Surdulice sproveli na hiljade srpskih interniraca na putu za Bugarsku. Od tog broja jedva da je polovina stigla u internirske logore u Bugarsku, dok su ostali taj svoj krvavi put završili na surduličkim mučilištima.

Računa se, da je tokom Topličkog ustanka u proleće 1917. godine pobijeno oko 20.000 Srba svih uzrasta i oba pola (ali se tačan broj ne zna i kreće se i do 30.000) i najveći deo su pobili Bugari, koristeći vrlo često samo hladno oružje – bajonete.

Masakr u selu Dolgaec … Za počinjena zverstva od strane Bugara postoje mnoga svedočenja. Precizno su svoj krvavi pir započinjali na velike pravoslavne praznike. Tako su i 1916. godine na Božić ubili 103 viđena domaćina iz porečkih sela, zar to nije zločin?

U selu Grbavču 13. marta 1917. godine, u znaku velike odmazde zbog učešća Svrljižana u oslobađanju ovog kraja za vreme Topličkog ustanka, bugarski okupator je ubio 63 ljudi, među kojima je bilo devojaka, mladića, čak i jedna trudna žena. Tada su bugarski zlikovci rasporili ženinu utrobu i iz njene utrobe izvadili i ubili blizance. Zar to nije zločin?

Mi Srbi smo osakaćeni izašli iz Velikog rata sa skoro 1 300 000 žrtava. Srbija je u Velikom ratu izgubila 62 odsto muškog stanovništva od 18 do 55 godina, od čega je 60 odsto poginulo, a deset odsto je bilo trajnih invalida. Srbija je u Velikom ratu „žrtvujući sve za ljubav jedinstvene države pomogla samo Hrvatima i Slovencima, koji bi, da se nisu našli u Jugoslaviji, morali da plaćaju Srbiji ratnu odštetu a ne da je obilato iskorišćavaju“.

Kada je počeo Drugi svetski rat u Jugoslaviji, radi odmazde, Nemci su izdali naredbu po kojoj će za jednog ubijenog nemačkog vojnika streljati sto Srba. Ta naredba je nažalost primenjivana.

Prvi veći masakr desio se u Dragincu.

To je zločin kada su streljani stanovnici Jadra koji su izvršili nemci u periodu od 14. do 19. oktobra 1941. god. Tada su ubijana deca (više od 300), žene, muškaraci i staraci, spaljena su i sela, imovina i pobijena sva stoka.

Selo Draginac svedoči o jednom od prvih masovnih zločina počinjenim nad civilima (Srbima) od strane nacista u Drugom svetskom ratu u Srbiji.

Odmah zatim i Kraljevo je pretrpelo ogromno nacističko zverstvo, streljanje nedužnih civila se dogodio u znak odmazde zbog ustaničke aktivnosti u okolini grada, odnosno kako bi se deblokirao grad. Prvi taoci od strane nacista (nemaca) su uzeti 14. oktobra, potom je u noći 15/16. oktobra streljano 1736 ljudi. Ukupno u Kraljevu je streljano oko 2200 nedužnih ljudi.

Zar to nije genocid?

Odmah ubrzo posle Draginca i Kraljeva, desio se i novi surovi zločin nacista u Kragujevcu

U Kragujevcu su u znaku odmazde zatvorili više od 7000 nedužnih građana i đaka i streljali oko 3.000 građana 21. oktobra 1941. godine, među kojima i cele razrede đaka (decu) kragujevačke gimnazije, zločinci su streljali više od 300 nedužne dece. Kragujevac je bio zavijen u crno, tuga nebeska… surovi genocidni nacisti i fašisti su bili nemilosrdni.

Zločini u Dragincu, Kraljevu i Kragujevcu bili su samo jedna karika u nizu udruženih zločina za uništenje Srba, verovatno kao kazna za poraz Nemačke u Velikom ratu i raspad Austrougarske.

U Bojniku broj ubijenih Srba 17. februara 1942. godine iznosio je oko 600 ljudi od strane bugara. Postoje precizni podaci za 520 ubijenih civila iz Bojnika i Dragovca.

Među ubijenim civilima je bilo 126 dece mlađe od 15 godina. Tako je Bojnik, gde je u jednom danu svirepo likvidirano blizu 600 civila, uz hercegovačke Prebilovce jedno od najstradalnijih srpskih mesta u Drugom svetskom ratu, jer je u njemu satrveno 95% ukupnog stanovništva naselja. Spaljeno je 1500 zgrada, opljačkana je kompletna pokretna imovina.

Nije to bio jedini zločin bugarskih fašista. Streljanja su od proleća 1942. do leta 1944. godine vršena širom Puste reke i juga Srbije. Ali je Bojnički masakr svakako najmasovniji okupatorski zločin na jugu Srbije izvršen u jednom danu.

Zar to nije genocid?

Poznatiji koncentracioni logori i gubilišta u Srbiji bila su: Jajinci, Topovske šupe, Banjica, Sajmište (Beograd), Šabac, , Kragujevac, Kraljevo, Sremski front… Logor Sremska Mitrovica Zasavica (Šabac), Bubanj, Crveni krst (Niš), Jabuka, Ledine, Draginac, Borski rudnici bakra, Ledine, Draginac.

Najpoznatija stratišta srpska u Hrvatskoj su: Logori Jasenovac, Stara Gradiška, Jadovno, Kraške jame Velebita, Đakovo, Rab, Pag, Lepoglava, Jastrebarsko, Sisak, Danica…

U Vojvodini su nemačka i mađarska vojska i hrvatske ustaše počinili brojna zverstva nad nedužnim stanovništvom – ubijeno je blizu 50.000, a oko 280.000 je mučeno ili uhapšeno. Žrtve su bili Srbi, Jevreji i Romi.

Novosadska racija predstavlja masovno zverstvo, u kojoj je od strane mađarskih fašista Mikloša Hortija i mnogih najviših vojnih i civilnih funkcionera fašističke Mađarske za samo tri dana ubijeno više od 1.300 ljudi, a racija je počela ujutro 21. januara 1942. godine.

Ne smemo zaboraviti, da su ustaše u NDH imale i logore za decu i da su tamo srpsku decu, čak i bebe, nabijali na bajonete.

Ustaše su za vreme Drugog svetskog rata izvršile neverovatan genocid nad Srbima u NDH. Formirali su dečije logore i sa više od 800 000 poklanih i izmasakriranih Srba, bacani u jame, rake i krvlju natopljenu Savu, uradili nešto što ljudski um ne razume. A te zatrpane jame ni danas nisu otvorene. Taj POKOLj, koji nam se desio, je stravičan.

Zar žrtve svih zverstava učinjenih u NDH, kakve ljudski um nije zabeležio, i zločin prema deci, ko je imao logore za decu?

Krenimo detaljnije od stradalništva, koje se sada polako potiskuje i pokušava da se srpske žrtve umanje, kojih je više od 800.000 a po nekim izvorima i do milion žrtava… Moramo znati surove činjenice, da su one koji su završili u Jasenovcu, ustaše klale posebno i namenski konstruisanim noževima (SRBOSJEK) ili su ih ubijale sekirama, maljevima i čekićima. U konc-logorima u Jasenovcu i Staroj Gradiški ustaše su najmonstruoznijim i najbrutalnijim metodama ubijanja prevazišle čak i najbolesnije umove u istoriji ubijanja ljudi. Zar ovo nije genocid?

Pa valjda je Stojanka majka Knežopoljka, dok je sa decom bežala od razularenih ustaša, zločin?

Zar da zaboravimo stradanje srpskih đaka u Kraljevu i Kragujevcu od strane Nemaca-nacista? Zar ova deca nisu doživela genocid?

Da se prisetimo Drugog svetskog rata i žrtava saveznika – Engleza i Amerikanaca, koji su Niš razarali čak 15 puta, a prestoni Beograda 11 puta, i to po Titovom odobrenju, traumirajući i masakrirajući ljude u praktično svim većim gradovima po Srbiji i Crnoj Gori. Kraljevo su gađali šest puta, Podgoricu, Zemun i Alibunar četiri puta, Novi Sad tri puta, Smederevo, Nikšić, Ćupriju i Popovac kod Paraćina po dva puta.

Na njihovoj meti su se našli i bespomoćni civili Sremske Mitrovice, Rume, Velikog Bečkereka, Kruševca, Peći, Kragujevca, Kovina, Pančeva, Velike Plane, Bijelog Polja, Prijepolja, Kuršumlije, Prokuplja, Vučja, Lebana, Grdelice, Podujeva, Raške, Stalaća, Kosovske Mitrovice, Prištine… Na njihovim savezničkim bombama je pisalo „Srećan Uskrs”. Zar žrtve ovih neprijateljskih zločina nisu zločin?

Sa Kosova i Metohije je tokom Drugog svetskog rata iseljeno mnogo Srba, kuće su im spaljivane, uništavani su im kulturni i verski objekti, škole su zatvarane, a knjige na srpskom jeziku zabranjivane.

Za sve ove zločine nikada niko nije odgovarao… a zašto…???

Sa Kosova i Metohije je tokom Drugog svetskog rata iseljeno mnogo Srba. Kuće su im spaljivane, uništavani su kulturni i verski objekti, škole su zatvarane, a knjige na srpskom jeziku zabranjivane.

U zločinačkoj akciji divizije «Skenderbeg» stradalo je oko 10.000 Srba, a proterano oko 100.000 Srba i to sve uz podršku Musolinijeve fašističke države.

U toku rata su se na Kosovo i Metohiju masovno naseljavali Albanci (više od 100.000), dok su Srbi proterivani sa svojih ognjišta.

Od strane šiptara do temelja su porušene sve crkve u svim selima Metohije, koja su već u aprilu 1941. godine spaljena, a stanovništvo poubijano i proterano. Mnoge druge crkve su delimično porušene, demolirane, oskrnavljene, opljačkane.

Zar to nije genocid?

STRAVIČNE DEVEDESETE… odrađeno ono što je započeto početkom 20.veka.

Na Petrovdan 12. jula 1992. godine muslimanske snage, pod komandom Nasera Orića, upale su u srpska sela Zalazje, Biljača, Sase i Zagone i ubile i izmasakrirale 69 srpskih civila, više od 70 ranili, a 19 se vode kao nestali.

Tokom troipogodišnjeg rata na području opština Srebrenica, Zvornik, Milići, Bratunac, Vlasenica i Osmaci ubijeno je najmanje 1.300 lica srpske nacionalnosti, dok je na širem području Srednjeg Podrinja i Birča ubijeno ukupno 3.267 Srba, među kojima je najviše bilo civila, žena i dece.

Zar ovo nije genocid?

Prve žrtve u Podrinju su bile SRPSKE!

Operacija “Bljesak” je vojno-policijska akcija koju su sprovele hrvatske vojne, paravojne i policijske snage 1. maja 1995. godine, pod rukovodstvom Franje Tuđmana, sa namerom etničkog čišćenja prostora Zapadne Slavonije, koja je bila u sastavu tadašnje Republike Srpske Krajine. Inače, valja podsetiti, da je Zapadna Slavonija bila zaštićena zona UN. Za samo 36 sati u izbegličkoj koloni Srba, koji su se spasavali pred agresorskom hrvatskom vojskom i policijom na putu prema Republici Srpskoj, ubijena su ili nestala 283 lica, među kojima 57 žena i 9 dece.

Srpski zbegovi su bili gađani avionskim bombama i topovskim projektilima. Tada je zarobljeno 1.450 vojnika i oficira. Vojska Republike Srpske i Vojska Jugoslavije nisu reagovale, niti su se uključivale dok je trajala operacija “Bljesak”. Tada je izbeglo između 15.000 i 18.000 Srba, dok je kasnije većina od oko 80.000 Srba napustila svoja ognjišta i izbegla u Republiku Srpsku i tadašnju Saveznu Republiku Jugoslaviju.

„Oluja“, koja je počela u zoru 4. avgusta 1995. godine, hrvati su u sadejstvu s muslimanskim zverima Bosne i Hercegovine, pobile ukupno 2. U operaciji 670 i u egzodus oterale 280.000 ljudi! Strašno!

U operaciji „Oluja“ je s prostora Srpske Krajine nestalo blizu 2.000 i proterano oko 250.000 Srba, a u akciji „Maestral“ koja je bila njen produžetak, ubijeno je 655 i izgnano oko 130.000 Srba s područja 13 opština BiH. Prema podacima „Veritasa“, još se traga za 1.011 nestalih Srba, među kojima je 660 civila, od kojih 337 žena.

Odnos snaga je bio 7:1 u korist agresora – više od 200.000 vojnika i policajaca hrvatske vojske je napalo 30.000 vojnika Vojske Srpske Krajine.

Za ovaj hrvatski zločin nad Srbima i njihovom imovinom niko nije kažnjen! Naprotiv! Hrvatski generali Mladen Markač i Ante Gotovina su u prvostepenoj sudskoj presudi, izrečenoj 15. aprila 2011. godine u Haškom tribunalu, osuđeni na 18, odnosno 24 godine zatvora, respektivno, da bi 16. novembra 2012. godine u drugostepenoj presudi istog suda bili oslobođeni svih optužbi. Zanimljivo je i to, da niko od hrvatskog vojnog i državnog rukovodstva (Janko Bobetko, Franjo Tuđman, Gojko Šušak, Zvonimir Čerevenko…) nisu obuhvaćeni suđenjem, nisu čak ni optuženi pred Haškim Sudom.

U poslednjem ratu u 20. veku na Balkanu (1991-1995.) Hrvati sticajem okolnosti nisu ubili skoro milion Srba (kao u Drugom svetskom ratu), ali su metodi obračuna sa starima i nemoćnima, ili sa zarobljenim srpskim borcima, bili isti kao i u Drugom svetskom ratu, prepuni nečuvene surovosti. Ovo je bio samo nastavak i finalizacija zločina (genocida) najvećeg masakra i etničkog čišćenja u modernoj istoriji Evrope, o kojem cela Evropa ćuti i okreće glavu i o tome neće ni da zna, ni da piše, te time od aktivnog postaje „pasivni“ saučesnik u ovom monstruoznom zločinu. Ono što nije urađeno u protekla dva svetska rata, urađeno je tokom zločinačke hrvatske ratne operacije ,,OLUJA“.

Pre 25 godina na mirnu suverenu evropsku državu sručile su se bombe NATO-zločinaca. Agresija 19 država članica NATO-pakta protiv SR Jugoslavije u martu-junu 1999. godine, opravdavana tobože brigom o obespravljenom albanskom stanovništvu Kosova i Metohije, trajala je 78 dana.

NATO-zločina moramo i danas da se setimo… Teško nam je, što ga zbog KORONA-virusa i izolacije koju svi moramo da poštujemo, zbog našeg biološkog opstanka, ne možemo obeležiti kako i dolikuje, kako smo to radili proteklih godina. Bitno je, da taj zločinački period nikada ne zaboravimo i pamtimo ga i sećanja i istoriju prenesemo našoj deci.

NATO je otpočeo svoju zločinačku i ubilačku agresiju na našu zemlju 24. marta 1999. godine, pod izgovorom „sprečavanja humanitarne katastrofe“ nad Albancima na Kosovu i Metohiji. Agresijom na suverenu zemlju NATO je pogazio Povelju UN, ali i sopstveni osnivački akt, kojim je pola veka ranije definisan kao odbrambeni savez. Do napada je došlo mimo saglasnosti Saveta bezbednosti UN, suprotno dokumentu o evropskoj bezbednosti iz Helsinkija, pa i nasuprot ustavima pojedinih država NATO-članica.

Tokom 79 dana agresije zločinačkim bombardovanjem je ubijeno najmanje 3.000, a ranjeno i povređeno više od 12.500 ljudi. Poginulo je, ili nestalo, 1.008 pripadnika vojske i policije, od čega je 659 pripadnika vojske, a 349 pripadnika policije. Teže i lakše je ranjeno oko 6.000 civila, među njima 2.700 dece. Nije li to upravo humanitarna katastrofa koju je proizveo NATO? U zločinačkom bombardovanju je uništeno i oštećeno 25.000 stambenih objekata, onesposobljeno 470 kilometara puteva i 595 kilometara pruga. Oštećeno je 14 aerodroma, 19 bolnica, 20 domova zdravlja, 18 dečijih vrtića, 69 škola, 176 spomenika kulture i 44 mosta, dok je 38 razoreno.

Tokom NATO-agresije izvršeno je 2.300 udara iz vazduha na 995 objekata širom zemlje, a 1.150 borbenih aviona je lansiralo blizu 420.000 projektila ukupne mase od 22.000 tona.

NATO-agresor je lansirao 1.300 krstarećih raketa, izručio 37.000 zabranjenih „kasetnih bombi“, od kojih je poginulo oko 200 osoba, a ranjeno više stotina, i upotrebio zabranjenu municiju sa osiromašenim uranijumom (a posledice od osiromašenog uranijuma tek ovih godina vidimo po sve većem procentu obolelih od kancera).

Kako da zaboravimo zverstva NATO-pakta, i žrtve, i razaranja i posipanje Srbije osiromašenim uranijumom, i žrtve koje i danas umiru od te zločinačke agresije i otrova koji su po nama posuli.

Zar sva ova zverstva nisu genocid u konzinuitetu nad jednim narodom koji je vodio samo oslobodilačke ratove i nikada osvajačke.

ZAR TO NIJE GENOCID NAD JEDNIM SLOBODARSKIM NARODOM, narod koji je branio samo svoju otadžbinu i kućni prag?

MIR NEMA CENU, RAT JE NEŠTO NAJGORE ŠTO MOŽE DA SE DESI JEDNOM NARODU. TO MI SRBI DOBRO ZNAMO KROZ NAŠU ISTORIJU.

Priredio: Đorđe Bojanić, glavni urednik sajta Srpska istorija

 

 

Dragi čitaoci, ako želite da budete u toku i saznate prvi najnovije vesti iz Niša, preuzmite aplikaciju Niške Vesti za Android ili iPhone.